تاریخ: 25  دی  1387

سهم زن نيمي از آزادي است نه صد صندلي!

سارا لقایی

از هواداران فوتبال راديكال تر در دنيا سراغ داريد؟ ببينيد خطوط قرمز چه بر سر آدم مي آورد كه جمعیت هواداران فوتبال ایران در نامه ای به محمد علی آبادی، رییس سازمان تربیت بدنی و معاون ‏رییس جمهور خواهان حضور "سازمان یافته"  زنان در مسابقه ایران و  کره جنوبی  در ورزشگاه آزادي شده اند. نمي دانم خوشحال باشم يا ناراحت؟ خوشحال باشم كه مردان هوادار فوتبال از علي آبادي خواسته اند زن ها را به استاديوم راه دهد يا ناراحت باشم كه از لفظ " سازمان يافته" استفاده كرده اند و خواسته اند به بهانه سال "نوآوری" صد زن  از‎ ‎مدیران، کارشناسان، ‏بازیکنان و خانواده‌ های ملی پوشان " به صورت نمادين" (لابد نماد محروميت سي ساله زنان از حضور در استاديوم هاي فوتبال) با رعایت کامل شئونات‏‎ ‎اسلامی و تحت پوشش کمیسیون بانوان به استاديوم ها راه پيدا كنند.

چنين اتفاقاتي را بايد بزرگداشت. نظير اين حمايت ها را جلوي استاديوم آزادي بارها ديده ام و تجربه كرده ام. صداي مردان هواداري را كه گفته اند "برويد! حقتان است! ما از شما حمايت مي كنيم" شنيده ام و ديده ام كه در جر و بحث هايمان با نيروهاي حراصت وارد مي شوند و حمايت مي كنند. ديده ام كه هر بار كه در بحث شكست مي خورند و ما را مي بينند كه گاه با سلام و صلوات و گاه با كتك راهي مي شويم با نگاه دلجويانه همراهي مان مي كنند و كاري ازشان بر نمي آيد. در جايي كه مشهورترين و مقبول ترين گزارشگر و مفسر فوتبال ايران (بله عادل فردوسي پور را مي گويم) حال از شرمساري يا گرفتاري حاضر نمي شود با روسري سفيدها ديدار كند و تلخ مي گويد "متاسفم. تنها كاري كه مي توانم بكنم ابراز همدردي است" و آن را هم دريغ مي كند، حركت مردان هوادار را بايد بزرگداشت.

اما آيا راه يافتن صد نفر از هزاران زني كه مي خواهند به استاديوم بروند در دنيايي كه بسياري حتي نمي دانند چنين محروميتي در كشور ما وجود دارد نوآوري است؟ آيا مقامات بلندپايه نماد چندين هزار زني هستند كه هر بار با ترفندهاي مختلف پسر مي شوند تا به حراستي هاي استاديوم كلك بزنند، گاه پيروز مي شوند و نمي گذارند آزادي صدهزار پسري بماند و گاه دستگير مي شوند و به وزرا مي روند؟ آيا نماد دختراني هستند كه بليط مي خرند و بي تماشاي فوتبال با كتك راهي درمانگاه و خانه مي شوند؟ آيا زناني كه تا به حال مي خواستند وارد استاديوم شوند شئونات اسلامي را رعايت نمي كردند كه راه داده نشده اند؟ و آيا اين تحت پوشش قرار گرفتن توسط كميسيون بانوان يعني اسكورت اين صد زن تا جايگاه لابد با پانصد سرباز باتوم به دست؟ آيا زن ها حق ندارند مثل آدم به استاديوم بروند؟

خبرگزاري مهر گزارش داده كه حضور اعضاي تيم ملي فوتبال زنان در بازي با كره شمالي مورد بررسي مقامات فدراسيون فوتبال قرار گرفته است. بگذاريد خوشبينانه ترين حالت را در نظر بگيريم و فكر كنيم علي آبادي چنين درخواستي را بپذيرد و يادمان برود يك بار رييس جمهور اجازه داد زنان ها به استاديوم ها بروند و بعد چه شد. آيا بايد به اين حداقل راضي شد؟ صد صندلي تمام سهم زنان از تماشاي فوتبال؟ نه! سهم ما نيمي از آزادي است.

از آن گذشته من مدير و كارشناس نيستم، عضو تيم ملي فوتبال زنان نيستم و برادرم در تيم ملي بازي نمي كند. هزاران زن در سراسر ايران شرايط مشابهي دارند و همه عاشق فوتبالند. از مسوولان فوتبال مي پرسم: كسي كه پست و مقام پارتي ندارد پايش به آزادي نمي رسد؟ آيا فكر مي كنيد اي اف سي با اين ظاهر سازي راضي مي شود؟ گمان مي كنيد روسري سفيدها ميدان را خالي مي كنند؟! هرگز!