|
نگاه کن خوب من یک زنم. تاریخ را رقم زدم. مرا نشناخته ،نمی بینی. تو حقیرم کرده، در پستوی تاریک نهانم کردی! و چشم ِ خویش بسته ای و سایه ام را ندیده ای. شکسته ای مرا قلم. و در قفس اسیر کرده ای تو به تاراج برده ای تن مرا و از آنسوی عصیان ِ درونم ندیده ای. *(ندیده مهرِ مرا، به دار آویختییمّ) اگر چه سرنگون تو کرده ای جهان من هزار بار اما دوباره ساختم. با دستهای سازنده آری غریبه ای.
به نیستی کشانیّم غافل از زایش و زایندگّیّ ِجان و روح من و هستیّ دوباره ام ندیده ای.
به تازیانه می بری فرزندان ِ مرا. با این هدف که کوه ِ استواریّ مرا تو بشکنی. به خاکم کشانده ای تو بارها و بارها مرا به اوج دیده ای؟ ندیده ای.
آتش ِ خشم ِ من سزای خرمن ِ سیاه ِ توست خشم ِ مرا ندیده ای ندیده ای.
اکنون نگاه کن، نگاه کن ای آمده از دالان ِ قرون ِ وحشت و سیاهی و ستم. خود ِ خورشیدم من. دیگر اعتبار ندارد قیر گون ظلمت ِ آلوده ات به جور در مقابل ِ خورشید ِ درخشندهً امروز.
زایندهً زندگی، برتر از خدای خیالات ِ وَهم ِ تو می آفرینم حرکت را و نفس را. هیچ تو فهم کرده ای؟ که هر چه هست و هر چه نیست از ذی شعور،آدمی و زندگی آفریدگار ِ آن منم. آری که من زنم. *** رویا بحرینی.
|