گفتگوی سیامک بهاری درکانال جدید (برنامه ٣٠ دقیقه) با کیوان جاوید

این متن با کمی حک و اصلاح برای اولین بار در نشریه علیه تبعیض چاپ می گردد.

سیامک بهاری: شعار آزادی زن معیار آزادی جامعه، به چه معنی است؟

کیوان جاوید: بخاطراین که زن و مرد با هم جامعه را تشکیل میدهند. با هم هستند . کل کسانی که زندگی را می سازند و زندگی را جلو می برند و باعث پیشرفت جامعه می شوند. همه دستاوردهایی که تا امروز در جامعه داشتیم بخاطر تلاش انسانها است و وقتی زن از جامعه بیرون گذاشته می شود در واقع جامعه ناقص می شود. جامعه از تکاپو و تکاملش باز داشته می شود. معلوم است در جامعه ای که زن حقوق انسانی، برابر و پیشرفته نداشته باشد آن جامعه، جامعه ای سالم و درستی نیست. در واقع آن حکومتی که آن جامعه را تحت کنترل خود دارد، حکومت درستی نیست. کسانی که می گویند حالا در جامعه یک مقدار نابرابری بین زن مرد هست یا فقط مقدراری مرد سالار است؛ یک مقدار به زنان ظلم می شود. یا گفته می شود که باید این نابرابری باشد چون این ذات بشر است، همه این ها توجیهات ضد بشری است، نه فقط ضد زن. البته در درجه اول ضد زن هست چون یک جنس را مورد حمله و تهاجم قرار میدهد و حق زندگی کردن برابر را از آنها می گیرد اما وقتی عمیق تر نگاه کنیم همه آدم ها در یک جامعه نابر ابر زجر می شکند. بنابر این آن جامعه ای آزاد است که زنان نیز در آن آزاد باشند.

سیامک بهاری: چرا دفاع از حقوق زنان یک رکن اصلی دفاع از انسانیت است؟ بویژه تاکیدم روی ایران است.

کیوان جاوید: بگذارید با این مثال شروع کنم. در یک جائی زلزله بشود چه کار می کنیم. یعنی رکن اصلی تلاش مردم چه می شود؟ همه آستین بالا می زنند و می روند کسانی که زیر آوار مانده اند را بیرون می شکند. طوفان یا سیل هم بیاید و آتش سوزی هم بشود و هر اتفاق دیگری که در جامعه بیفتد که مهم و حیاتی و موضوع روز جامعه باشد مردم، همه مردم آستین بالا می زنند و می روند که آن معظل و مشکل همان روزشان را حل کنند. در جامعه ایران یک رکن اصلی مبارزه ما دفاع از حقوق زن است، بخاطر اینکه زن در آن جامعه توسط حکومت حاکم، جمهوری اسلامی انسان محسوب نمی شود. بطور واقعی بعنوان انسان محسوب نمی شود. زن در این فرهنگ پوسیده اسلامی مکمل مرد است. به پیشرفت مرد کمک می کند. کمک می کند که مرد راحت زندگی کند و خلاصه زن باید کمک کند که مرد از لذت های وافری برخوردار باشد. زن ابزار کمکی برای مرد است. این نابرابری هم فقط در اظهار نظر های فلان آخوند مرتجع و عقب مانده نیست که مطرح می شود. یا در کتاب رمان این نابرابری فقط ابراز نمی شود. در این صورت آدم می توانست بگوید یک نویسنده مرتجع دارد حرف های ضد زن می زند. این حرف ها به قانون در آن جامعه تبدیل شده است. همه این حرف ها که به قانون تبدیل شده است دارد در ایران پراتیک و اجرا می شود. اینها مجلسی دارند و در آن قانون تصویب می شود که بین زن و مرد تفاوت وجود داشته باشد و زنان برده مردان و تو سری خور مردان باشند. این ها قانون هستند، قوانینی که وقتی آدم به آنها فکر می کند مو بر بدنش سیخ می شود. بنابراین ما مجبوریم مثل همان آتش سوزی و طوفانی که می شود آستین بالا بزنیم و با تمام توان برای نجات زنان از این منجلابی که جمهوری اسلامی برای آنها درست کرده است تلاش و مبارزه کنیم. اگر کسی این کار را نکند و بگوید رهائی زن در تکامل جامعه خود بخود بدست خواهد آمد ومثلا ٣٠٠ سال آیند زنان با مردان برابر می شوند در بهترین حالت جرم را دیده و سکوت کرده است. آنها که شریک جرم هستند تکلیف شان مشخص است.

سیامک بهاری: شما به ستم کشی زنان اشاره کردید. شما ریشه این تم کشی را در چه می بینید؟

کیوان جاوید: ریشه ستم کشی زن در نظام حاکم است. کسی نمی تواند مدعی بشود امروز و در این عصری که زندگی می کنیم با این سطح از آگاهی و رشد تکنولوژی و با همه پیشرفت هائی که جامعه بشری کرده است
، این یک قلم و این یک معضل بطور مثال به پنج هزار سال قبل بر می گردد. کسی نمی تواند یا ما نباید اجازه بدهیم مدعی شود که همه چیز جامعه درست است ولی در این مورد یعنی برابری بین زن و مرد تکامل پیدا نکرده است. اگر ستم کشی زن هست یک طبقه دارد از این ستم کشی و نابرابری سود می برد. در جمهوری اسلامی که مثل روز روشن است. یک آیت الله مرتجع همین چند وقت پیش گفته است اعزام زنان ورزشکار به خارج از کشور مایع شرمساری ما است. البته معلوم است که مایع شرمساری این گله های آخوند و حزب الله و گردانندگان حکومت اسلامی است چون آزادی زن دکان اینها را کساد می کند. مبلغی که در حساب بانکی شان واریز می شود کمتر خواهد شد. نابرابری هست چون همانطور که گفتم در این نابرابری سود اقتصادی هم نهفته است. هر بار که بخواهد کارگری را اخراج کنند. از اسلام و خدا و دین شان نقل قول می آورند که جای زن در خانه است؛ که زن برای حفظ نهاد خانواده احتیاج نیست کار کند و خوب است در خانه باشد. زنان نیروی کار ارزان هستند که می توانند هر قیمتی روی آنها بگذارند. اگر ریشه نابرابری را بخواهیم خیلی ساده ببینم می شود این را مشاهد کرد. یک شغل کثیف برای پر کردن جیب های تعداد معینی است. به تن فروشی نگاه کنیم. در این حکومت ترازیت زنان به کشورهای حاشیه خلیج یک منبع عظیم اندوختن سود برای وابستگان حکومت است. جدیدا سایت ویکی لیکس فاش کرده است "سیاستمدارانی" که از کشورهای حاشیه خلیج به ایران سفر می کنند از زنان سیقه ای بهرمند می شوند. تاکید می کنم منشع نابرابری بین زن ومرد را باید در نظام و سیستم حاکم دید. و برای ایجاد برابری کامل باید نظام تولیدی حاکم را که بر اساس سود شکل گرفته است تغییر داد.

سیامک بهاری: در همین حکومت اسلامی که شما اشاره کردید و جنایاتی که علیه زنان می شود. جریاناتی هم هستند که خودشان را اصلاح طلب می گویند و خود را مدافع حقوق زن می نامند. این جریانات چه در داخل حکومت و چه آنها که در حاشیه حکومت قرار دارند چه می خواهند. در مورد آزادی زن چه را دنبال می کنند؟

کیوان جاوید: این جریانات و اشخاصی که شما اشاره کردید به نظر من چیزی را در رابطه با آزادی زن دنبال نمی کنند. اینها نوع اسارت زن را دارند معلوم می کنند. اگر جریانات حاشیه حکومت یا بخشی از حکومت یا "اصلاح طلبان حکومتی" یا آنها که یک روایتی دیگر از اسلام را می خواهند پیاده کنند. یا به اصطلاح می خواهند روایت مدرن تری از اسلام بدهند. ما به این می گوئیم نوع دیگری از اسارت زن. این روایت خوش خیم از اسلامی مثلا می گوید، بله اسلام سنگسار را مطرح کرده است اما چهار شاهد عادل باید باشد و در موارد بسیار زیادی سنگسار نباید صورت بگیرد. به این جماعت می گوئیم شما به رابطه شخصی زن و مرد و آدمها چه کار دارید که حالا می خواهید دنبال چهار شاهد عادل بگردید. این ها نسخه اسارت انسان است و این نسخه های ارتجاعی هم بخاطر فشار عظیم جامعه بر حکومت و فرهنگ اسلامی است. این راه حال ها را پیش کشیده اند چون یک مبارزه وقفه ناپذیر و عمیقا آشکار برای پاره کردن بند اسارت از دست و پای زنان وجود دارد، ملی مذهبی ها و دوم خردادی ها و آنهائی که از وجود حکومت اسلامی تغذیه می کنند دارند نسخه برای کنترل زنان را در بسته بندی جدیدی می پیچند که شاید بخشی از زنان فکرکنند این نسخه آزادی شان است. من فکر نمی کنم در ایران زنی پیدا بشود که نوعی دیگر از اسارت را قبول کند. ببینید حالا در جمهوری اسلامی روایت ها معلوم است. یک روایت که با قمه کشی و بگیر و ببند حکومت می کند. روایت دیگر از حکومت وقتی این نخواستن زنان و جامعه را می بیند و میداند که اوضاع دارد تماما از کنترش خارج می شود. می آید و می گوید من یک راه دیگری پیش پای زنان می گذارم. می گویند زنان حق دارند کار بکنند اما البته اگر اجازه اش را از شوهرشان بگیرند خوب است. زنان اجازه دارند آنطور که می خواهند لباس بپوشند اما البته باید فرهنگ جامعه و خانواده را در نظر بگیرند. بنابراین حتی یک سر سوزن در این نوع حرف ها آزادی برای زن وجود ندارد و این یک کلک مردرندانه ای است که می خواهند به جامعه بزنند.

سیامک بهاری: از راه حل ها گفتید. از جمله از راه حال های "اصلاح طلب" حکومتی.اما برنامه حزب کمونیست کارگری ایران برای رهائی زنان چی هست؟

کیوان جاوید: برنامه حزب رهائی جامعه است. لازم به گفتن نیست که زنان البته تحت حاکمت جمهوری اسلامی موقعیت بسیار فرودستی دارند. کافی است سرمان را برگردانیم و به جامعه نگاه کنیم. سرمان را برگردانیم و از کودکستان تا دانشگاه و محل کار و خیابان را نگاه کنیم. کاملا قابل مشاهد است که زن موقعیت فرودستی دارد و قانون دارد این فرودستی را به جامعه و زنان تحمیل می کند. پس اولین قدم برای ما تغییر قوانین است. یعنی وقتی جمهوری اسلامی را سرنگون کردیم و آن جامعه آزاد و برابر و سوسیالیستی را برقرار کردیم، اولین قدم این است تمام قوانینی که خواسته ها و مطالباتی که در برنامه یک دنیای بهتر (برنامه حزب کمونیست کارگری ایران) برای برابری و حقوق مساوی بین زن و مرد آمده است فورا اجرا خواهد شد. برای اینکه زنان بتوانند حق طلاق و سفر و حق انتخاب شغل، هر شغلی که در جامعه موجود است را داشته باشند، این حقوق به قانون اساسی آن کشور تبدیل می شود. کسانی که این قانون برابر بین زن و مرد را زیر پا بگذارند مسلما در برابر جامعه و قانون قرار گرفته اند.

دولت بیشترین امکانات رفاهی را خواهد گذاشت این دره عظیمی که بین زن و مرد بوجود آمده است پر بشود. دولت باید بیشترین امکانات رفاهی را در سر کار برای زنان ایجاد کند. همین صد سال گذشته تاریخ ایران را بخواهیم نگاه کنیم می بینیم که زنان از نابرابری عظیمی رنج برده اند. در حکومت اسلامی که باید بگوئیم یک تبعیض کثیف بر حسب جنسیت زندگی زنان را در هم پیچیده است. دولت سوسیالیستی فورا و با تمام توان و سرعت این نابرابری را از ریشه می خشکاند. این مطالبات به روشنی در برنامه حزب کمونیست کارگری آمده است و من پیشنهادم به بینندگان این برنامه (خوانندگان نشریه) این است که حتما برنامه یک دنیای بهتر را مطالعه کنند و در جمع های خود بخوانند.

سیامک بهاری: آزادی زن یک رکن اصلی مبارزه مردم علیه جمهوری اسلامی است. اما این حکومت هم اکنون سرپا است و مشغول جنایت کردنش هست. همین حالا و در این موقعیت کنونی چه باید کرد؟ همچنین جنبش های دیگر چطور می توانند به این امر کمک کنند؟

کیوان جاوید: همین حالا بخش زیادی از مبارزه در جریان هست. از روزی که جمهوری اسلامی خود را به زندگی مردم تحمیل کرد، مبارزه علیه جمهوری اسلامی و قوانین اش شکل گرفت. در ١٧ اسفند ١٣۵٧ اولین شعار در این روز (روز جهانی زن- ٨ مارس) این بود: ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم. این شعار علیه تحمیل حجاب اسلامی به زنان بود. میدانیم این فرمان خمینی بود و زنان اولین بخش جامعه بودند که جلوی خمینی و جمهوری اسلامی ایستادند. وقتی حزب الله می گفت یا روسری یا تو سری، زنان شعار میدادند. نه روسری نه تو سری. این عکس العمل جامعه ای بود اسارت خود را نمی پذیرفت و نمی خواست بپذیرد. بنابر این مبارزه از همان ٣١ سال پیش وجود داشت و هر روز وجود دارد. به حرف های حکومتی ها نگاه کنیم. تقریبا ٧٠ درصد حرف های سران حکومت درباره حجاب زنان و رفتار زنان و فرهنگ زنان است. جدیدا حزب الله بیانیه ای صادر کرده است که دولت در مقابل بدحجابی دست به کاری نمی زند. می گویند ١ز سال ١٣٨٤ مصوبه دولت دال بر مبارزه با حجاب روی زمین مانده است. می گویند ٢۶ نهاد دولتی قرار بود با تمام توان علیه این وضعیتی که زنان در جامعه بوجود آوردند فعالیت کنند و سرخورده اند که دست روی دست گذاشته اند و محمد تقی رهبر نماینده مجلس ارتجاع اسلامی می گوید: " به ما می گویند علیه بدحجابی برخورد فیزیکی نکنید. مگر می شود با حرف بدحجابی را کنترل کرد؟" اینها مبارزاتی هست که وجود دارد. برای اینکه بشود این مبارزات را عمیق تر کرد و سازمانش داد، و برای اینکه بشود از مبارزات موجود زنان برای سرنگونی این حکومت استفاده کرد باید تشکل های متفاوت و متنوعی بوجود آورد. زنان در هسته ها و جمع ها و محافل متفاوت باید متشکل بشوند. از محل زندگی تا محل کار و دانشگاه و مدارس باید بتوانند علیه نابرابری مبارزه متشکل سازمان بدهند. یکی از بزرگترین اقدامات که می تواند فورا و سریعا مبارزه مان را پیشرفت بدهد، متشکل شدن است. در حال حاضر بخش زیادی از مبارزات زنان مقاومت و نخواستن است. و این مبارزه متشکل و سازمان یافته نیست و یک ضعف اساسی جنبش برای آزادی و رهائی زن همین است. شما به جنبش های دیگر اشاره کردید. بطر مثال جنبش دانشجویان و جوانان برای خلاصی از فرهگ حاکم و اسلامی، جنبش زنان و مردان است. اینها با هم هستند. دختران و پسران دانشجو با هم این مبارزات را پیش می برند. به کارخانه ها و جنبش کارگری نگاه کنیم. جنبش کارگری جنبش زن و مرد ندارد. این جنبش یک طبقه برای آزادی و رفع ستم طبقاتی و علیه نابرابری اقتصادی و سیاسی است. بنابر این به این جنبش هم وقتی نگاه می کنیم در خودش مبارزه برای رهائی زن را دارد. مبارزه برای رهائی زن به نظر من در همه جنبش های انقلابی و اصلی جامعه تنیده شده است. بخشی از مبارزه شان است. اما با حساسیت بیشتری باید علیه تبعیض جنسیتی مبارزه کرد.

بطور ویژه زنان باید تلاش کنند علیه تبعیض بر زندگی خودشان متشکل بشوند. یک ظرف مناسب برای این تشکل یابی فعالیت از نزدیک با "علیه تبعیض - سازمان دفاع از حقوق زن است".

سیامک بهاری: نظرتان در مورد مبارزه زنان بر سر حجاب اسلامی چیست. سال گذشته گفته می شود بیش از یک میلیون و دویست هزار نفر از زنان "بدحجاب" یا بی حجاب. بازداشت شده، جریمه یا تذکر گرفته اند. جایگاه این مبارزه چیست؟

کیوان جاوید: مبارزه با حجاب اسلامی بخشا مبارزه برای زندگی است. جامعه ایران پیشرفته و مدرن و یک جامعه شهری است. نمی شود با یک سری قوانین ارتجاعی این جامعه را به اسارت کشید و در قفس کرد. یک مشت آدم مرتجع اسلامی، علیه یک جامعه پیشرفته و مدرن، جامعه ای که می خواهد آزاد و برابر باشد دارند فتوا می دهند و با این فتوا ها دارند آدم می کشند و سنگسار می کنند. زنان دارند به دنیا نگاه می کنند و این وضعیت را نمی خواهد و می خواهد تغییرش بدهند. به این دلیل است که ٧٠ درصد لوایح و فتواها و خط و نشان کشیدنهای حکومت علیه زنان است. جمهوری اسلامی می خواهد ظاهر جامعه را اسلامی نگه دارد و برای اینکه نشان بدهد جامعه اسلامی است، زنان باید با حجاب باشند. این هم یعنی پر تر شدن حساب های بانکی مافیای حکومت اسلامی. مبارزه با حجاب شیشه عمر جمهوری اسلامی است که باید به زمین زد.

سیامک بهاری: با تشکر از شما

کیوان جاوید: خیلی ممنون